XII.

Mevsimler kimsesiz geçer

Ay, yıldızlar ve aşk

Uzandığı kıyıdan sadece bunu anlatmak ister

Kabuğu yalnızlıktan çatlamış istiridye

XIII.

ah sen

ince bir yağmur tanesi

kusursuz masal

çocukların heyecanlı rüyası

gözlerinde ani bir şimşek kımıltısı...

bir martı mı ürkütüyor düşlerini

yıllar mı korkutuyor

bir palyaço mu ağlatıyor anıları

Ama senin kalbin

göçmen bir kuş artık

belki sana yakışan da bu

kimse yetişemiyor kanatlarına

kıskanç bakıyor tanrı...

XIV.

Akşama neşter vurma doktor

Yıldızlar duasız bırakılmıştır

Yapayalnız bir ay ağlar sonra

Kalbi neştersiz kanatılmıştır

XV.

Gün onu çok sevdi

Dünya, ay, geride enkaz bırakan fırtına...

Ama o hiç sevmedi, ısınmadı hayata

Günü, dünyayı, fırtınayı çok sevdi de

Hayat hep bir adım geride...

XVI.

Ay, Boğaz’dan çekiliyor

Yapayalnız ay

Kalbinde kimsenin bilmediği düş kuyusu...

Gece yine bitiyor

Ne yıldızlarda bir itiraz

Ne aşkta bir ışıltı

Yalnız bir şarkı tek başına

Kalbini ayaklandırıyor

XVII.

Seni özlemek

Bir kuyrukluyıldızın

dünyayı teğet geçmesine benziyor

her hafta yüreği ağzında martıların