LXXV.

Kalsın son atımı barutun

Ağacın son yaprağı

Köyün son delisi...

Vız gelsin kalbimdeki son dem

Alıştık nasılsa kuşun kırık kanadını görmeye

Onunla aynı şarkıda ölmeye.

Kalsın titrediğin bahar

Sakındığın aşk

Unuttuğun anı dikenleri...

Hepsini birden yuvarla uçuruma

Bundan sonra bembeyaz kalacaksa kalbin.

LXXVI.

Bir masal ortasında öl beni

O gece hiçbir yıldız kaymasın efkara...

LXXVII.

Yoruldukça daha çok itti hayat

Bulutlarda seyir keyfi

Yıldızlar hep alaycı...

Ölmüş kadar olduk

Ne ki bir atımlık söz kaldı

Onu fırlatmadan duramazdık kalbe

Şimdi bütün anıları çiğnemekteyiz

Ne sen bana koşarken ayağın takılacak

Ne ben cehennem ortasında unutacağım seni

LXXVIII.

Bütün kervan ayaktaydı

Bir kalpten ötekine göçen oklar

Dağ yamacında çıngırak oynatan yılan...

Ay, isli bir lamba gibi tepede

Durup dururken söndü yıldızlar

Ne ceza versek yetmeyecek kendimize

Nereye uzansak ömrümüz gözükecek

Ağaçta yaprak, yaprakta tırtıl, tırtılda can

Bütün kervan bir ağızdan seni söyleyecek

LXXIX.

Denizin ortasındayım şimdi

Unutulmuş bir ada

Bostancı’da bir kahve içimi...

Kendimi tokatlasam akşam erken bitiyor

İmkansıza uzansam nerede sabah?

LXXX.

Hep kutsal bir söz gibi uzaktın

Bir dua kadar yakın bazen

Hayat seni incitti ya, dönüşü mümkün

Yeter ki çıldırsın kalbindeki çocuk...

Yeter ki gözlerinden uzak dursun bulutlar

Sözlerinde zıplamasın bir palyaço ayağı

Ne yapıp eder bir buket çiçek yetiştiririm

Rıhtımda sessiz bırakmam kalbini

LXXXI.

Ne mi susturur o yaramaz çocuğu?

Ağzında aynı şarkıyı tekrarlayan bir mızıka

Notalar gelir, ezgiler gider

Kalakalır o çocuk sensizliğin raksında

LXXXII.

Yıldızlarla bir perde girdi aramıza

Şimdi hacivat oynatıyor aşkın gölgesinde aydede