BEN KAMİKAZE

Beyaz bulutları omuzuna rütbe edinen bir acemi çavuş
Sakladığı renklerden sıyrılıp mayınlara sürüyor kalbini
Gölgesi kendisiyle yarışta, amansız bir sürek
Peşinde çağlar öncesinden kalma fırtınalar
Hiçbir şey firarî kılmıyor onu korkuya karşı
Göğsünde ansızın açmış gülü saymazsak.

Oysa bir şeytan dirgeni kanatmıştı düşlerinde ayaklanan çocuğu
-günahsız bir yıldızı yasağa çağırmak, yaşarken yitirmek o falı-
Çıldırtmadı hiçbir oyun bu kadar: Sonuçsuzluk kutsal
kitaplarda bile bulunmayan esaret...

Sıradışı bir soru o kadından: "Niçin ben?"
Niçin okyanusu inciten muson yağmurları? Mevsimler,
ah evet onlar belki bir aşkı bunca biçimleyen
Darmadağın, yanıtsız, toplu sürgünlere lâyık kalbim
İçimin haritası çizilse dağlarında kuşlar kanar
Peki, nereye dökülür doğduğu yer belirsiz ırmak?

Bütün korkakların bir cesaret deneyi vardır hayatta
Atmaca beslemesi bundan emekli albayın
ya da yavrularını yiyen lepistesin raksını
akvaryumda izleyen malûl polis şefi
Dudaklarında Osman Nihat Akın’dan muhayyer kürdi
Şarkılar da mı kapatamaz ölen bir gülün üzerini?

 
Gecikmiş bir oyunun bittiğini yıllar sonra anladık
Meğer satranç tahtasının üzeri boşmuş
-hayalet hamleler, yenilgiler, rok'suz kaçışlar-
Beyaz bulutlan omuzuna rütbe edinen o acemi çavuş
15 bin feet yüksekte iki motoru da yanan uçağı
kentin en can alıcı hedefine nişanlamaktansa
bu düşü yarıda kesmeyi yeğlemiş