AKROSTİŞ

Günleri şaşırıp hayatını bulmacaya çeviren ben

O ben, haritanın rakım büyüten dağlarına küskün

Kalbimi sarsan fay hattına ‘rastlantı’ adını verdim

Oysa bal gibi aşktı, aşk bile anladı bunu.

Anladı ve acemiliğime sadece güldü

Ürkek bir şarkıydı belki tedirginliğim

Ter boşandığında yaylı sazlar bir ağızdan çınladı

Birinci keman solo yaparak şaşırttı akustik salondaki yankısını

Oysa bütün sesler aynı anda inip

aynı anda çıkacaktı basamakları...

Lânetli zamanlar bağışladım kendime durup dururken

İbresi dilimi kilitleyen bitimsiz saatler.

O ben, yola çıkmadan önce bütün notlarını yakarak

bir aşkı kanıtsız bırakan şeytanî

Meğer evliya işiymiş anıları kucaklamak...

Şükür diyorum artık, geride kaldı o bilmece

Sırrı çözüldü tanrının, aşk tanrıçaya emanet edildi

Dilimde düğümlenen söz pes etti açığa vurmayarak

Pes etti her şey, artık sevinebilirsiniz

Nasılsa sıradan bir merasim kalabalığıydı içimde birikenler...

Ayıldım sonra: bilmeceymiş bütün bir hayat

O ben, kırdım döktüm kalbimde ne varsa

Ne varsa gürültüsüyle geceyi ürküttü, yoktun

Yokluğunu duyurdu bir yıldızın içime vurduğu gölge

Zor uyandım anıların kuyusuna düşmeden